Als we ‘s ochtends aankomen in de rustige Bakkerstraat beginnen we met opbouwen van de huiskamer. Mijn oog valt op een man met een zwart shirt en een rond brilletje; hij wandelt met een groen kommetje naar de sloot. ‘Goedemorgen meneer!’ : roep ik als ik hem nieuwsgierig volg naar de sloot. ‘Mag ik vragen wat u aan het doen bent?’
Hij lacht en komt ontspannen over. ‘Gisteren hebben we krabbetjes gevangen in Zeeland. Mijn vrouw is Thais en is nu de krabbetjes aan het koken maar ze stuurde me naar buiten om een van de krabbetjes terug te gooien. Je moet altijd iets teruggeven aan de natuur als je iets vangt, je mag het nooit allemaal voor jezelf houden. Dat is Thais. Ze leert me zo veel, mijn vrouw.’
‘Wat grappig, dus u hebt op de zondagmorgen een krabbetje vrijgelaten?’ vraag ik. ‘Ja, dat klopt, lacht hij.’ Wat mooi eigenlijk om niet iets helemaal voor jezelf te houden maar bewust ook iets terug te geven, dan wordt je wel wat bewuster van wat je eigenlijk tot je neemt. ‘Ja, we hebben dat tegenwoordig allemaal niet door. We pakken maar wat we pakken kunnen hier. Supermarkten vol. Maar mijn vrouw is veel bewuster van de natuur. Ze plukt ook van alles hier in het park. Komt ze terug met handen vol hazelnoten en daslook. Er groeit hier in het park van alles.’
Wat interessant! roep ik uit. Ik ben zelf ook geïnteresseerd in wildplukken en merk dat ik veel beter ik om me heen kijk sinds ik me er mee bezig houdt. Als ik vraag of hij terugkomt met zijn vrouw voor een bak koffie om er meer over te vertellen zegt hij: ‘Nee nee, helaas, we moeten weer door. Als de krabbetjes gekookt zijn vriezen we een deel in en gaan we naar buiten.’
Als ik een slok koffie neem gooi ik ook beetje over de rand in het gras. Zet geen zoden aan de dijk, het gras ziet er droog en verdord uit door de warme zonnige dagen. Ach maar toch, denk ik; je moet ook wat teruggeven hè.
