Er komt een bus aangereden. Uit de bus stapt Marc, een jonge jongen van 22. Ik roep van een afstand of hij even komt zitten maar hij roept terug dat hij aan het werk is en nog moet lunchen. ‘Dat kan ook hier’ roep ik.
Even later komt hij met zijn fruitbakje aangelopen en gaat dicht naast me op de bank zitten. Marc is lasser van beroep, hij werkt voor het bedrijf van zijn vader maar moest even langs huis om zijn paspoort te halen.
‘Wat is dit voor leuks?’ Ik leg hem het idee uit en hij is blij verrast. Of hij de buurt goed kent, ja dat wel, want hij woont er al 22 jaar. Maar de buren kent hij niet zo goed. Wel vindt hij het gezellig dat er tegenover zijn huis nu een opvang is voor Oekraïners – hij wijst naar het oude schoolgebouw. ‘Oooh roep ik, dat is nu voor hen, wat goed’. Dat vind Marc ook, het maakt de buurt wat leuker, er is meer reuring.
Hij geeft aan wel weer door te moeten, nadat hij even heeft gepraat met een buurmeisje die hij voorheen nog niet kende. ‘Ik kwam eigenlijk alleen maar mijn paspoort ophalen. Ik mag namelijk voor een klus naar Zweden. Voor het eerst in mijn leven ga ik lassen in het buitenland, super leuk natuurlijk’.
Als het aan Marc had gelegen stonden we hier elke dag, want hij houdt wel van een praatje. Maar eerst lassen in zweden Marc, dat is ook heel tof!
