Corinne en Anouk lopen langs de huiskamer en ik roep vrolijk of ze wat verkoeling zoeken in de hitte. ‘We gaan eerst even bloemetjes halen, maar op de terugweg komen we zeker langs’ !
Op de terugweg komen ze aangelopen met tasjes in hun handen. In één van de tasjes zit een vaasje waarin een mooi klein boeket zit. ‘Die is voor in jullie woonkamer, ik zei toch dat we even bloemetjes gingen halen’ zegt Corinne grappend. Ik vind het een enorm lief gebaar en roep vol enthousiast naar Rick dat we zojuist bloemen hebben gekregen.
Anouk en Corinne zijn nichtje en Tante. Anouk woont hier in de buurt, Corrine ietsje verder. Anouk gaat al snel aan de slag met tegeltjes en ondertussen praat ik met Corinne.
‘Weet je wat het bijzondere is, ik lag vannacht in bed en dacht aan een plek waar mensen weer samen konden komen, en nu zit ik hier’.
Corinne heeft 20 jaar lang in Duitsland gewoond, het is volgens haar geen aanrader. De mensen zijn daar veel stugger, het is er moeilijker om vrienden te maken. Ik heb op een gegeven moment besloten om weer terug te gaan. Eigenlijk kwam dat grotendeels door haar (Corrine wijst naar haar nichtje).
Anouk vroeg op een gegeven moment aan haar vader wie zijn vriendin die in het buitenland woonde eigenlijk was. Toen ik dit hoorde ging er bij mij wel een belletje rinkelen en dacht ik: oh nee, ik wil wel een belangrijke rol als tante spelen. Toen kwam ik terug, en maar goed ook want een aantal dagen later kreeg onze moeder een hartinfarct. ‘Tis maar hoe je d’r over nadenkt maar ik heb het voor mezelf draagbaar gemaakt om het als teken te zien. Ik moest hier blijkbaar echt zijn, en precies op tijd ook!’
Corrine en ik raken verwikkeld in een ontroerend gesprek over samen zijn, verbinding en eenzaamheid. We vinden elkaar in de woorden en ik voel een echte verbinding, iets wat een mooie bijdrage levert aan deze dag, want daar doe ik het voor: echt contact, echt ontmoeten en verbinden.
